Η Ιστορία μας

Η γέννηση του Κέντρου Εθελοντών Μάνατζερ Ελλάδος έγινε στις αρχές του 2003.

To KEMEΛ, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Γιάννης Βασιλαράς που είναι από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη, είναι «παιδί» του Βαγγέλη Μαρνέρη. Ο Βαγγέλης μέσα από τη εργασία του ως Σύμβουλος Επιλογής Ανωτάτων Στελεχών (executive search) έβλεπε πολλούς αξιολογότατους και ικανότατους ανθρώπους που ήταν υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων, αλλά λόγω είτε της ηλικίας τους είτε της πολιτικής των μεγάλων εταιριών , ωθούντο σε πρόωρη συνταξιοδότηση ενώ είχαν ακόμη πολλά να προσφέρουν όσον αφορά στην εμπειρία τους και στις δυνατότητές τους. Πολλοί από αυτούς προσπαθούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εθελοντικά σε διάφορα κοινωφελή ιδρύματα αλλά, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Δημήτρης Πανάγος «έπρεπε να διδάσκω τις αρχές του μανατζμεντ σε μαθητές που δεν ήθελαν καν να μάθουν!»

Η ιδέα και οι πρώτες επαφές

Έτσι ήρθε η αρχική ιδέα του ΚΕΜΕΛ στο Βαγγέλη, δηλαδή να δημιουργηθεί ένα όχημα που θα έδινε τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν οι γνώσεις και οι δυνατότητες των ανθρώπων αυτών προς όφελος της κοινωνίας. Ακόμη η δημιουργία ενός ομοιογενούς περιβάλλοντος ανθρώπων της ιδίας κουλτούρας και υψηλών προδιαγραφών θα τους πρόσφερε ένα ευχάριστο περιβάλλον όπου θα μπορούσαν να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον.

Άρχισε λοιπόν ο Βαγγέλης, αργά και με πολύ αυστηρά κριτήρια, να επιλέγει πιθανούς υποψήφιους από το μεγάλο αριθμό των στελεχών που γνώριζε. Εκτός από τα τυπικά προσόντα, σχετικά με τη διοικητική τους εμπειρία, οι υποψήφιοι έπρεπε να έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, να διαθέτουν ομαδικό πνεύμα , να θεωρούνται επιτυχημένοι στον τομέα τους από ανθρώπους του επιπέδου τους. Με βάση αυτά τα κριτήρια η επιλογή των ανθρώπων ήταν περιορισμένη. Ακόμη, ο Βαγγέλης ο οποίος στρατολόγησε σχεδόν όλα τα ιδρυτικά μέλη, είχε να ξεπεράσει μια σοβαρή πρόκληση, την επιφυλακτικότητα των ανθρώπων αυτού του βεληνεκούς ειδικά για τέτοιες κοινές δραστηριότητες, δεδομένου ότι στην Ελλάδα ο εθελοντισμός και τα έργα κοινής ωφελείας αντιμετωπίζονται κυρίως με δυσπιστία.

Ένα πρόσθετο εμπόδιο ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. «Έπρεπε να φτιάξω ένα σωματείο από ανθρώπους επιφυλακτικούς, που δεν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους και που βασιζόταν σε μια ιδέα που ήταν στον αέρα!». Το ξεκίνημα του ΚΕΜΕΛ επιτεύχθηκε κυρίως λόγω της εμπιστοσύνης που έδειξαν τα ιδρυτικά μέλη στο Βαγγέλη και τις ατέλειωτες ώρες που περνούσε στο τηλέφωνο προσπαθώντας να πείσει αυτούς τους πολυάσχολους ανθρώπους να μαζευτούν στις αρχικές συναντήσεις.

-«Ο Βαγγέλης, θυμάται ο Γιάννης Βασιλαράς, καθόταν δίπλα μου σε μια συνεδρίαση στα πλαίσια μιας ημερίδας του ΣΕΒ στις αρχές του 2003 και πιάσαμε κουβέντα για τον εθελοντισμό. Εγώ τότε είχα προωθήσει πολύ τον εθελοντισμό για τους Ολυμπιακούς αγώνες στην INFOTE, όπου ήμουν Διευθύνων Σύμβουλος, μάλιστα 20% των υπαλλήλων ήταν εθελοντές στους Ολυμπιακούς, και με ενδιέφερε πολύ η γενική ιδέα του εθελοντισμού. Συναντηθήκαμε λοιπόν και μου ανέπτυξε την ιδέα του, αμέσως με βρήκε σύμφωνο και έτσι έγινα από τα πρώτα μέλη του ΚΕΜΕΛ ή ΚΕΜΑΠ (Κέντρο Εθελοντών Μάνατζερ Άνω των Πενήντα) όπως λεγόταν αρχικά.» Ακόμη θυμάται ο Γιάννης στις μετέπειτα συναντήσεις των λίγων μελών, τις συζητήσεις για τη νομική μορφή του ΚΕΜΕΛ, τις ατέλειωτες συζητήσεις για τη σύνταξη του καταστατικούς και την προσεκτική και σταδιακή αύξηση των μελών ώστε να πληρούν τους όρους.

Τα πρώτα μέλη

Τα πρώτα μέλη του ΚΕΜΕΛ (ΚΕΜΑΠ τότε) που στρατολόγησε ο Βαγγέλης ήταν

Ανδρέας Ακάβαλος, Γιάννης Ανδρικόπουλος, Γιάννης Βασιλαράς, Γρηγόρης Δεμέστιχας, Γιάννης Καρατζόγλου (στη Θεσσαλονίκη), Φώτης Κωστάμης, Χάρης Μακρής, Ιωάννης Μεθόδιος, Δημήτρης Πανάγος, Γιώργος Παπαδόπουλος, Γιώργος Σπηλιώτης.

Αντίθετα επιφυλακτικός ήταν ο Ανδρέας Ακάβαλος , ιδρυτικό μέλος και μετέπειτα Ταμίας στο Διοικητικό Συμβούλιο. Μας λέει χαρακτηριστικά «ήμουν διστακτικός, όταν μου μίλησε ο Βαγγέλης για το ΚΕΜΕΛ και μου πήρε χρόνο για να ωριμάσει η σκέψη ότι μέσα στο μυαλό μου έχω ένα περιουσιακό στοιχείο που μπορεί να είναι πολύτιμο για τους άλλους και που έχω την υποχρέωση να το μοιραστώ. Ειδικά επειδή στην Ελλάδα έχει δυσφημιστεί η έννοια της δωρεάς, πράγμα περίεργο γιατί η χώρα μας έχει προοδεύσει κυρίως χάριν των ευεργετών. Τώρα πια η έννοια της δωρεάς θεωρείται ύποπτη και από του πονηρού. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αν μπορώ εγώ να βάλω έστω και ένα μικρό πετραδάκι για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία τότε άξιζε τον κόπο να γίνω μέλος του ΚΕΜΕΛ».

Ο Γιώργος Γλυκός και αυτός ιδρυτικό μέλος, θυμάται πως ο ίδιος έγινε μέλος του ΚΕΜΕΛ «Είχαμε συναντηθεί με το Βαγγέλη σε Συνέδριο της ΕΑΣΕ το 2003, και παρά το γεγονός ότι η επαγγελματική μου σταδιοδρομία, λόγω ηλικίας αλλά και οικογενειακών προτεραιοτήτων, θα συνεχιζόταν για αρκετά χρόνια ακόμη, ο Βαγγέλης που , προφανώς πείσθηκε από τον ενθουσιασμό μου για την ιδέα του αλλά και κάποιων χαρακτηριστικών μου που για τον Βαγγέλη ήταν σημαντικά, σκέφθηκε ότι θα μπορούσα να γίνω μέλος αυτής της ομάδας των ιδρυτικών μελών του ΚΕΜΕΛ.

Ο Γιάννης Μεθόδιος είχε και αυτός αρκετές επιφυλάξεις για την όλη ιδέα περί το ΚΕΜΕΛ, όταν ένα πρωινό του τηλεφώνησε ο Βαγγέλης. Αποφάσισε να συμμετάσχει μετά από πολλές συζητήσεις μαζί του και με τον αείμνηστο Γ. Παπαδόπουλο, σε συνδυασμό με τη δική του επιθυμία να ασχοληθεί με τον εθελοντισμό.

Η αρχική οργάνωση

Τον Ιούνιο του 2003 είχαν συγκεντρωθεί τα απαραίτητα για την ίδρυση του Σωματείου μέλη και έτσι έγινε η πρώτη ολομέλεια με δείπνο στην Αθηναϊκή Λέσχη όπου και εξελέγη το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο. Ο Βαγγέλης που εκπροσωπούσε ως εκείνη τη στιγμή το 99% του ΚΕΜΕΛ, ήταν ανένδοτος στην άρνησή του να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος . Υποστήριζε ότι εφόσον ο ίδιος είχε στρατολογήσει τα περισσότερα μέλη, αν γινόταν και Πρόεδρος το ΚΕΜΕΛ θα ήταν τελείως προσωποπαγές. Αναγκαστικά λοιπόν, μπήκαμε σε μια διαδικασία να βρεθεί κάποιος άλλος για Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και επελέγη ο αείμνηστος Γιώργος Παπαδόπουλος.

Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο είχε ως εξής: Πρόεδρος, Γιώργος Παπαδόπουλος, Αντιπρόεδρος Α΄, Bαγγέλης Μαρνέρης, Αντιπρόεδρος Β’, Γιάννης Μεθόδιος, Γραμματέας, Γιάννης Βασιλαράς και Ταμίας, Ελένη Σκόνδρα-Έλλιοττ. Για τον πρώτο Πρόεδρο ο Βαγγέλης Μαρνέρης θυμάται «Ο Γιώργος Παπαδόπουλος προτάθηκε για Πρόεδρος γιατί ήταν το άτομο εκείνο που θα μπορούσε να συγκεντρώσει την εμπιστοσύνη όλων των μελών και να τους συστρατεύσει πίσω από αυτή την πρωτοβουλία. Ο Γιώργος συνέβαλε και προσέφερε σημαντικό έργο και αργά αλλά σταθερά βοήθησε στο να μετατραπεί το ΚΕΜΕΛ σε μια ομάδα η οποία απέκτησε τη δική της κουλτούρα» ΄

Η ιδεολογική ωρίμανση

Στα πρώτα βήματα του ΚΕΜΕΛ συστάθηκε, κυρίως μέσα από τις συνεδριάσεις του Δ.Σ. αλλά και των επί μέρους ομάδων, η ιδεολογική ταυτότητα του ΚΕΜΕΛ . Βασισμένη στην έμπνευση του Βαγγέλη Μαρνέρη άρχισε να παίρνει πιο συγκεκριμένη μορφή, έτσι προστέθηκε ότι πρέπει να μας διακρίνει αισιοδοξία και ότι τα εμπόδια δεν πρέπει να μας σταματάνε. Ακόμη, όπως θυμάται ο Ανδρέας Ακάβαλος «πρέπει να έχουμε επιτυχία στο έργο και όχι μόνο στις προθέσεις. να ασχολούμαστε με μεγάλα έργα στα οποία όχι μόνο είναι σύμφωνοι και τα επιθυμούν όλοι οι πολίτες αλλά είναι προς όφελος όλων και κυρίως δεν έχουν καμιά κομματική χροιά». Ο Γιάννης Μεθόδιος θυμάται πολλές συζητήσεις στην προσπάθεια να βρεθεί μια κοινή γραμμή πλεύσης του ΚΕΜΕΛ, και που βοήθησαν τα πρώτα μέλη του να έλθουν πιο κοντά αναφορικά με το την κατεύθυνση και γενικά το όραμα και την αποστολή του.

Τα ιδρυτικά μέλη του ΚΕΜΕΛ είναι οι εξής: Ιωάννης Καρατζόγλου, Ανδρέας Ακάβαλος, Δημήτρης Κατραούζος, Ευάγγελος Μαρνέρης, Νικόλαος Σωτήρχος, Πέτρος Βασιλαράς, Λουκάς Γερόλυμπος, Φώτης Κωστάμης, Δημήτριος Καλογεράς, Γεώργος Γλυκός, Γεώργιος Σπηλιώτης, Ιωάννης Ανδρικόπουλος, Αλέξανδρος Κωστόπουλος, Ευάγγελος Σιταρένιος, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Ιωάννης Βασιλαράς, Ελένη Σκόνδρα-Έλλιοττ, Ιωάννης Μεθόδιος, Ζαχαρίας Μακρής, Δημήτρης Πανάγος, Γρηγόρης Δεμέστιχας, Μιχάλης Βαρότσος. 

Σταδιακά το ΚΕΜΕΛ πέρασε τα δύσκολα χρόνια της προσαρμογής και της αυτογνωσίας, αλλά το σύγχρονο πρόσωπο του διαμορφώθηκε αρκετά αργότερα με την Προεδρία του Μανώλη Χλουβεράκη.